Przeł. Tąpadła (384) – znaki zielone – przecinka pod Skalnem (400) – ścieżka przyrodnicza – Polana z Dębem (520) – znaki żółte – Ścieżka pod Skałami – bez znaków – Olbrzymki – znaki niebieskie – Ślęża (718) – znaki żółte – Ścieżka pod Skałami – ścieżka przyrodnicza – Skały Władysława – bez znaków – Polana z Dębem – znaki żółte – Przeł. Tąpadła. 11 km. Suma podejść: 400 metrów.
Od przystanku i parkingu na Przełęczy Tąpadła idziemy za znakami niebieskimi, zielonymi i żółtymi drogą dojazdową w stronę Ślęży.
Na Przełęczy Tąpadła
Na rozdrożu w lesie szlak niebieski i zielony odbijają w lewo, na wygodny trakt, którym trawersujemy płasko zdobione usypiskami południowo-zachodnie zbocza góry, mijając rozrzucone po lesie bloki skalne.
Po ok. kilometrze od krzyżówki szlak niebieski odbija w prawo, pod górę, zielony dociera zaś pod rozległe rumowisko Skalnego, widoczne najlepiej późną jesienią i zimą, kiedy to miejscowy gęsty drzewostan zrzuca swe liście. Obchodzimy osuwisko i dochodzimy do zarastającej przesieki po lewej.
Podejście szlakiem niebieskim pod Skalne
Osuwisko Skalne
Roztacza się stąd o poranku ładna, choć ograniczona przez coraz wyższe drzewka panorama sięgająca Świdnicy, Gór Suchych, Wałbrzyskich oraz zamykających widnokrąg przy dobrej widoczności Karkonoszy (a nawet grupy Wysokiego Kamienia w Górach Izerskich nad Szklarską Porębą).
Przy skręcie ścieżki na Skalne
Perć zakręca w prawo i biegnie płaskim trawersem na widoczną skalną ostrogę z łatką słońca. Można tu odpocząć na naturalnym fotelu. Przed nami, na występie wzniesionym 200-metrów ponad okoliczne doliny znajduje się umieszczona tu w latach 80-tych XX wieku postać Matki Boskiej. W oddali ciemnieje wał Gór Sowich, oddalony Kotliną Dzierżoniowską, zaś po lewej, zza stoku Ślęży wyłania się Radunia.
Ścieżka biegnie kawałek w lewo skalnym grzebieniem, schodząc wkrótce w kotlinkę i przewijając się pod kopcami z wielkich głazów. Okrąża je i wyprowadza ponownie na skalisty grzbiet, mijając kolejne jego spiętrzenia.
Przy ścieżce przyrodniczej Skalne
Na krzyżówce ze szlakiem niebieskim idziemy prosto, przekraczając następny próg, za którym znajduje się malownicza skałka. Tu znaki niebieskie odchodzą w prawo, my zaś prosto opuszczamy skalisty teren i docieramy do głównego “spacerniaka” na Ślężę z Tąpadeł – szlaku żółtego na tzw. Polanie z Dębem.
Czop / Polana z Dębem
Od polany szlak żółty prowadzi w górę przez pas młodych brzeziniaków do kolejnego rozdroża przy tablicy informacyjnej rezerwatu “Góra Ślęża”. Teraz z lewo nieznakowaną drogą, biegnącą płasko i wkrótce się zwężającą (okresami mokro). Las staje się coraz bardziej gęsty, a z lewej dołącza znajomy szlak niebieski. Po prawej pojawia się urwisko Olbrzymek. Szlak wspina się śmiało na jego zbocze i przewija przez środek skalnych płyt, efektownym trawersem wśród potężnych bloków.
Urwisko Olbrzymek / Ślężański “małpolud” / Szlak przez Olbrzymki
Za pierwszym urwiskiem odcinek lasu doprowadza nas do głównego spiętrzenia Olbrzymek (665 m n.p.m.) w formie skalistego wierzchołka kilkunastometrowej wysokości. Z jego czubka mamy ładny widok na bliski już szczyt Ślęży.
Na wierzchołku Olbrzymek / Zejście z Olbrzymek
Strome zejście z Olbrzymek sprowadza na zarośnięte siodełko, za którym rozpoczynamy ostatnie podejście na Ślężę. Ciemny las wkrótce rzednie – końcowy odcinek to naprawdę strome stopnie. Na szczęście widać już tuż-tuż wieżę widokową na wierzchołku. Poniżej niej, przy zakręcie szlaku, znajduje się naturalna platforma skalna z samotnym drzewem z rozległą panoramą Gór Sowich, Kamiennych, Wałbrzyskich, Rudaw Janowickich, Gór Kaczawskich i Karkonoszy. Na dalekie widoki można liczyć zwłaszcza późną jesienią i zimą. Jeszcze szersza panorama, bo nie ograniczona w stronę południowo-wschodnią drzewami rozciąga się z położonej na samym wierzchołku wieży widokowej. Widać stąd także przy ładnej pogodzie Góry Bardzkie, Złote, Masyw Śnieżnika i Góry Opawskie. Niestety jej podziwianie zakłócają zwykle niespokojne podmuchy wiatru.
Na szczytowych skałach Ślęży
Przy wieży widokowej szlak zakręca w lewo i prowadzi szczytowym, skalistym grzebieniem Ślęży ku widocznemu kościołowi, przy którym i pod którym znajdują się ruiny średniowiecznego zamku, okrąża świątynię i obniża się na podszczytową polanę Ślęży z rzeźbą kultową zwaną Niedźwiedziem, milenijnym krzyżem, budynkiem schroniska oraz potężną wieżą przekaźnika radiowo-telewizyjnego. Spod krzyża rozciąga się rozległy widok na płaską Równinę Wrocławską z majaczącymi w dali wzniesieniami Wału Trzebnickiego.
Kościół na Ślęży / Pozostałość zamku
Rzeźba kultowa Niedźwiedź / Schronisko na Ślęży
Od skrzyżowania szlaków przed schroniskiem idziemy w lewo za znakami czerwonymi i żółtymi, szybko obniżając się skalistym północnym ramieniem Ślęży. Mijamy kolejne formacje skalne zwane Bramą i Husyckimi Skałami, niestety, niemal całkowicie zarośnięte, i wychodzimy na niewielkie spłaszczenie na granicy rezerwatu “Góra Ślęża”. W prawo odchodzi tu dukt, którym prowadzą zielone znaki ścieżki przyrodniczej.
Na Ślęży / Tzw. Brama
Idziemy nimi, wkrótce odbijając od traktu w lewo, w głąb lasu. Po prawej pojawia się kamienna cembrowina źródła Anny, po lewej szczyt Skał Władysława, których długi grzebień stromo opada przed nami. Równolegle prowadzą kamienne schodki, szybko obniżając się do przebiegającego u stóp skał traktu.
Lodowa butelka przy źródle Anny / Skały Władysława zimą
Idziemy wspomnianą drogą w prawo i na bliskim rozdrożu prosto, pod górę. Dukt trawersuje niemal poziomo wschodnie stoki Ślęży – po kilkuset metrach przecina go szlak czerwony z Sulistrowiczek na szczyt góry. Za szlakiem droga zwęża się i wychodzimy na otwarte w ostatnich latach (2018) rozległ wylesienie z widokiem, który sięga Hrubego Jesenika oraz Śnieżnika i Pradziada.
Widoki ze Ścieżki pod Skałami Pradziad i Szerak w Wysokim Jesioniku / Śnieżnik i Mały Śnieżnik
Droga nagle kończy się w lesie przed niewielkim skalnym rumowiskiem. U jego podnóży (ścieżka w lewo) znajduje się niewielka nisza skalna zwana Zbójecką Pieczarą. Prosto prowadzi natomiast, miejscami niezbyt oczywista perć (znaczona co jakiś czas kropkami na drzewach).
Las na wschodnich stokach Ślęży / Ścieżka pod Skałami na odcinku Zbójecka Pieczara – Źródło Beyera
Wije się ona między głazami (więcej zdjęć z tego odcinka tutaj), podchodząc na skalną wychodnię z widokiem na Radunię. Tu skręca w prawo, pod górę i zakosami doprowadza do ukrytego wśród drzew Źródła Beyera.
Wychodnia przy Ścieżce pod Skałami / Źródło Beyera
Na krzyżówce zaraz za źródłem Ścieżka pod Skałami biegnie dalej prosto, odcinkiem przez jeszcze gęstszy las, uprzątniętym z niektórych drzewek. Mijamy zarastającą przecinkę z widokiem na Radunię, Góry Bardzkie i Złote, docierając do odsłoniętych rumowisk Wiszącej Skały w południowym ramieniu Ślęży.
Ścieżka pod Skałami pod Źródła Beyera / Wisząca Skała
Wychodzimy na siodełko w Wiszącej Skale między głównym masywem a dawnym punktem widokowym (po lewej), na który prowadzą schodki).
Jesień na Wiszącej Skale
Tu opuszczamy Ścieżkę pod Skałami, która na dalszym odcinku ostatnio (2019) jest zawalona upadającymi drzewami i kierujemy się prosto drogą w dół rozległego wylesienia z panoramą sięgającą Karkonoszy.
Wylesienie pod Wiszącą Skałą: Góry Sowie i Kamienne / Góry Wałbrzyskie i Karkonosze
Droga zawija w lewo i dochodzi do poprzecznego duktu, którym już płasko w prawo, po kilkuset metrach dochodzimy do głównej “ceprostrady” czyli szlaku żółtego z Przeł. Tąpadła na Ślężę. Szlak ten schodzi jednostajnie szeroką drogą, mijając niewielkie skałki po prawej do krzyżówki ze znakami niebieskimi nad Przeł. Tąpadła i położoną tuż poniżej samą przełęcz, gdzie rozpoczynaliśmy naszą wycieczkę.
Na szlaku żółtym na Przeł. Tąpadła
MAPA TRASY (z powodu braku podkładu oznaczony na mapie wariant omija Wiszącą Skałę)