Wieś (ok. 700-750 m n.p.m.) położona w wąskiej dolinie Białej Lądeckiej, tuż poniżej jej źródeł, na granicy Gór Bialskich i Złotych. Nad wsią od wschodu góruje Kowadło, od zachodu lesisty masyw Płoski i Czernicy. Osadę założono na początku XVII wieku przy dawnym trakcie do wsi Kamenna. Początkowo dominowało tu rolnictwo, potem przemysł drzewny. W szczytowym okresie rozwoju (koniec XIX wieku) Bielice liczyły prawie 500 mieszkańców, obecnie jest tu ich kilkudziesięciu W okresie dwudziestolecia międzywojennego działało tu aż pięć tartaków, pozyskując bogactwo drewna okolicznych puszcz. Wtedy też powstała rozebrana po wojnie niewielka elektrownia wodna na Białej Lądeckiej, skocznia narciarska i tor saneczkowy. Pod koniec XVIII wieku we wsi wzniesiono skromny barokowy kościół (obecnie kościół św. Wincentego i Walentego w dolnej części wsi).
W wieku XIX Bielice stały się wsią letniskową – kuracjusze lądeccy podążali tędy w Wysoki Jesionik, powstawały kolejne gospody i schronisko. Po II wojnie światowej Bielice wyludniły się i stały zamkniętą strefą przygraniczną. W latach 50-tych miał tu pracować jako kierowca leśny pisarz Marek Hłasko, autor opowiadania „Następny do raju”. Ruch turystyczny ożywił się ponownie w latach 70-tych – do dziś Bielice pozostają jednak cichą osadą zagubioną wśród gór, do której prowadzi jedna ślepa droga. Są punktem wyjściowym w czeskie i polskie Góry Złote i Bialskie. Przez wieś przebiegają dwa szlaki turystyczne: żółty – do Stronia Śląskiego przez Czernicę i zielony – z Lądka-Zdroju przez Płoszczynę na Śnieżnik.
PROPOZYCJE WYCIECZEK
Z BIELIC PRZEZ BIALSKI WOREK